‘Tank’ van Bram Tankink, over de koers van zijn leven

Bram Tankink
© Filip Bossuyt (CC BY-SA 2.0) (atr. 23) )

“Eindelijk erkenning”. Die woorden gebruikt Bram Tankink op twee derde van Tank, de biografie die hij met Ralph Blijlevens samenstelde. Zijn uitspraak zou ook de titel van dit boek kunnen zijn. Na het lezen ervan is mij duidelijk dat de carrière van de oud-profwielrenner door scorebordjournalisten niet op waarde wordt geschat, maar dat Tankink wel degelijk erkenning verdient.
Natuurlijk, hij won vrijwel geen wedstrijd. Hij was niet het type renner dat met een splijtende demarrage het peloton naar adem deed happen. Maar erkenning verdien je niet alleen met podiumplaatsen. Erkenning verdient hij ook voor de openheid en eerlijkheid die hij in dit boek ten toon spreidt. Tankink is namelijk -naast wielrenner- ook een zoon, broer, echtgenoot en vader. Gooi al deze rollen in een bidon, schud eens flink en je krijgt een lekker en leesbaar drankje. Een sportdrankje, dat wel.
Waarvoor Tankink vond dat hij eindelijk erkenning kreeg, later meer.

Vluchten

In Tank beschrijft Bram Tankink zijn leven in min of meer chronologische volgorde. Hij groeit op in het Twentse Haaksbergen, in een gezin met vader, moeder, broer Huub en zusje Annemiek. Dat zusje speelt een grote rol in zijn leven en in dit boek. Ze is zwaar spastisch, kan niet praten, niet lopen, haar armen niet bewegen, niet zelfstandig eten. Dat zorgt voor een enorme druk op het gezin. Een druk die de jonge Bram soms op de mountainbike of de racefiets het huis doet ontvluchten. Hij wil die plek zo snel mogelijk verlaten.
Al snel blijkt dat hij talent voor wielrennen heeft. De lezer van dit boek krijgt een spoedcursus ‘profrenner worden’. Ja, een spoedcursus, want snel ging het. Maar eerst maakt hij nog een reis van drie maanden door Australië en Nieuw-Zeeland. “Weg van alles, heerlijk in mijn eentje, vrijheid, doen wat ik zelf wil, iets wat als kind nooit mogelijk was.”

Wanneer hij terugkomt, in 2001, als hij 22 jaar is, krijgt hij een profcontract aangeboden en wordt meteen Nederlands Kampioen bij de ‘beloften’. Het zou een van de weinige overwinningen blijken… in wielerkoersen. Maar daarover gaat dit boek juist. Dat je niet hoeft te winnen om een succesvolle wielrenner te zijn en al helemaal dat je, als je nooit wint, geen verliezer bent. Je bent ook een winnaar als je het verdriet uit het verleden weet te verwerken. Verdriet over zijn jong overleden vader, het verdriet over zijn gehandicapte zusje.

We kennen Tankink als die goedlachse, nuchtere, harde werker, met dat prachtige, Twentse accent. Een profwielrenner die zich als sympathieke knecht voor zijn kopman kon wegcijferen. Hij blijkt een man die thuis als echtgenoot en vader van vier kinderen niet altijd vrolijk en sociaal was. Veel van huis en als hij dan thuis was, was hij voornamelijk bezig met trainen en rusten. Een bezoek aan een therapeut was de remedie.

‘Nu pas besef ik dat ik dat verdriet (het overlijden van zijn vader, LvD.) heel diep heb weggestopt. Dat het er nu alsnog is uitgekomen, samen met het verdriet van mijn zusje, voelt als een erkenning en is een enorme opluchting. Deze overwinning op dit verdriet is zoveel mooier dan welke koers is ook.’

Wielrennen

Gelukkig gaat het toch ook nog over wielrennen. Over het als nieuweling genegeerd worden in een profploeg met grootheden als Johan Museeuw en Paolo Bettini en over de acceptatie die hij verdient door zich helemaal kapot te rijden voor die kopmannen. Het gaat over de vele valpartijen, contractonderhandelingen met ploegbazen en de dramatische val van ploegmaat Steven Kruijswijk in de roze leiderstrui in 2016, die daarmee de Giro-winstletterlijk ziet wegglijden.
Maar ik lees ook over ook de lol die ze hebben met elkaar, tijdens de training met Tom Dumoulin en Laurens ten Dam, de complimenten van collega’s en die vakantie naar Bali, waar hij de plaatselijke bevolking wijs maakt dat hij ‘de broer van Luud van Nistellooij’ was.

Dit maakt van Tank een leesbaar boek, over de koers die leven heet, en die uiteindelijk toch nog wordt gewonnen. Een boek met een moraal waarbij de echte wielerfreak misschien wel wat meer interessante wielergeheimpjes onthuld had willen hebben. Niet van het niveau Thomas Dekker, maar er zijn ongetwijfeld nog meer sappige verhalen uit het peloton te vertellen. Wellicht zou ‘Tank 2’ een goed idee zijn, want samen met redacteur Ralph Blijlevens van De Twentsche Courant Tubantia heeft Bram Tankink een vlot geschreven en onderhoudend boek gemaakt.

Erkenning

Tot slot nog even terugkomen op die uitspraak ‘Eindelijk erkenning’. Die komt voor in een hilarische passage in het boek. In 2001 wint Tankink in de Ronde van het Baskenland het tussensprintklassement.

“Ik neem mijn trofee in ontvangst, een bokaalachtig iets, en wil al teruglopen naar de bus wanneer iemand van de organisatie me toeroept: ‘Don’t go, we have another prize for you’. Prima hoor, denk ik, ik wil best wel even wachten. De ceremonie gaat verder en ik vraag me ondertussen af wat ik nog meer gewonnen kan hebben.
Opeens hoor ik dat mijn naam wordt omgeroepen, ik stap het podium op en ik krijg weer een trofee overhandigd. Een iets grotere dan mijn eerste. Ik kijk naar het plaatje op de bokaal en kom haast niet meer bij van het lachen wanneer ik lees wat ik heb gewonnen: ‘COMITÉ D’ÉLEGANCIA’.
Met andere woorden: Bram Tankink is de meest sierlijke renner van het peloton. Ik heb werkelijk géén idee waarom ze juist mij daarvoor hebben uitgekozen, want ik sta niet bekend als stylist op de fiets, maar ik vind het een geweldige prijs. ‘Eindelijk erkenning’, roep ik als ik zwaaiend met de trofee bij de bus terugkom. Iedereen gaat uit zijn dak (…) Haast dagelijks word ik nog aan die bijzondere prestaties in het Baskenland herinnerd. Waarom? De trofee doet thuis dienst als opbergbeker voor allerlei kraaltjes en prullaria van mijn dochters. ‘Toen was papa de elegantste renner’, leggen ze dan uit als vriendinnetjes komen spelen”

En zo wordt die onbelangrijke trofee voor een wielrenner, een belangrijke prijs voor een papa.

Tank
Bram Tankink met Ralph Blijlevens
Overamstel uitgevers
ISBN 978 90 488 4027 4
Verschenen in november 2018

Bestelinformatie

Koop bij Athenaeum Boekhandel

Bestel als paperback bij Athenaeum Boekhandel (€ 21,99)
Bestel als ebook bij Athenaeum Boekhandel (€ 9,99)

Koop bij bol.com Bestel als paperback bij bol.com (€ 21,99)
Bestel als ebook bij bol.com (€ 9,99)
Lennart van Dijk
Lennart van Dijk (1973) werkt als radioredacteur bij KRO-NCRV. Hij volgde de studie journalistiek in Zwolle en werkte voor achtereenvolgens VARA, AVRO en NCRV. Hij is geïnteresseerd in sport (voetbal, wielrennen), theater, muziek en taal. Zijn lievelingsdier is eend.

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in