Het begon al bij de founding fathers. John Adams en Thomas Jefferson vochten elkaar de tent uit nadat Adams in 1796 tot president was verkozen en Jefferson genoegen moest nemen met the next best thing, de rol van vice-president. Andrew Jackson grapte dat hij zijn running mate wenste te executeren. Lyndon B. Johnson, ooit de primus inter pares van de democratische factie in de Senaat, verkommerde in de schaduw van de Kennedys, die een intense minachting koesterden voor de boerenzoon uit Texas. Zijn klinische depressie verdween als sneeuw voor de zon op 22 november 1963 in Dallas.
Richard Nixon had een diepe verstandhouding met Dwight Eisenhower, de grootvader van zijn schoondochter en de president waaronder hij acht jaar diende. Althans, volgens eigen zeggen. Nixon schoot tijdens interviews nog steeds vol van de herinnering aan het sterfbed van zijn politieke vader, hoe Ike met zijn laatste krachten een militaire groet bracht aan het maatje dat hem twee termijnen trouw had bijgestaan. Een mythe, zo blijkt uit Ike and Dick. Portrait of a Strange Political Marriage van Jeffrey Frank. De sterfbedscène had nooit plaatsgevonden. Ike had het niet zo op Dick. En Dick vond dat verschrikkelijk.
Dwight Eisenhower won in 1952 met 55 procent van de stemmen de presidentsverkiezingen van Adlai Stevenson. Hoe kon het ook anders, hij was de opperbevelhebber van de geallieerde strijdkrachten in Europa, die de troepen op D-Day toesprak. ‘You are about to embark upon the Great Crusade, toward which we have striven these many months. The eyes of the world are upon you.’ Maar hij had ook het nodige te danken aan een jonge advocaat uit Californië, die bereid was zijn senaatszetel op te geven voor de rol van running mate. Richard Nixon, op dat moment 39 jaar, moest de jonge kiezer voor de Republikeinen over de streep trekken. En swing state Californië. Hij verzorgde de vuilspuiterij in de campagne, het bashen van de democratische tegenkandidaat, zodat Eisenhower de rol van vijfsterrengeneraal, die soeverein boven de kibbelende partijen in Washington stond, vol kon blijven houden. Een politiek schandaal dreigde roet in het eten te gooien: Nixon werd beschuldigd van corruptie, maar wist tijdens zijn Checkers Speech op de nationale tv de aantijgingen met verve te pareren. Toen Dwight gevraagd werd waar hij dit politieke talent had opgevist, antwoordde hij: ‘He was on the list.’ Het was nog waar ook. De adviseurs van Eisenhower hadden Nixon voorgedragen, zelf voelde hij alleen maar dedain voor de marinier die nooit aan het front had gediend, in gezelschap nogal stroef in de omgang was en van fly fishing, een favoriete bezigheid van Ike, geen kaas had gegeten. Eisenhower prefereerde het gezelschap van de selfmade zakenman boven dat van de ambitieuze politicus. Hij floreerde in de business club, Nixon sloeg er een modderfiguur. Richard Nixon had werkelijk niets mee dat het respect van Dwight David Eisenhower af kon dwingen. Een wond voor het leven, aldus Jeffrey Frank.
Dieptepunt in die relatie was de presidentsverkiezing van 1960. Nixon nam het op tegen Kennedy. Eisenhower stond hem bij tijdens de campagne, het journaille vroeg hem welke politieke beslissing Nixon tijdens zijn vicepresidentschap beïnvloed had. ‘If you give me a week, I might think of one,’ antwoordde hij. Eisenhower had de democraten voor hun campaign spot geen groter plezier kunnen doen.
Ike and Dick. Portrait of a Strange Political Marriage
Jeffrey Frank
Uitgeverij Simon & Schuster
ISBN 9781416587019
Verschenen februari 2013
