Jacques Klöters was in 1967 een van de oprichters van de cabaretgroep Don Quishocking. Ook was hij leraar dramaturgie aan de Kleinkunstacademie in Amsterdam en medewerker van het Nederlands Theater Instituut. Hij maakte een geschiedschrijving van het Nederlands amusement en een aantal bundels met bekende oude liedjes. Voor zijn documentaireserie Door de nacht klinkt een lied, over het amusement tijdens de Tweede Wereldoorlog, kreeg hij in 1985 de Zilveren Reissmicrofoon. Klöters is presentator van het radioprogramma De Sandwich. Dat is elke zondagochtend tussen 09.00-10.00 en 11:00-12:00 uur te horen op NPO Radio 5. Hij schreef de biografie van Toon Hermans (2010). In mei verschijnt zijn boek Ik moest vanmorgen denken. Biografieportaal stelde Jacques Klöters voor de rubriek De favoriete biografie van…via de mail een aantal vragen en dit is zijn antwoord:
‘Ik lees graag biografieën en nog liever autobiografieën. Soms zijn autobiografieën eigenlijk biografiën. Lady Sings the blues bijvoorbeeld staat op naam van Billie Holiday maar is door William Dufty geschreven. Ik las het in de jaren zestig en ik ken de beginzin nòg uit m’n hoofd:
‘Mom and pop were just a couple of kids when they got married. He was eighteen, she was sixteen and I was three.’
Alleen daarom denk ik dat het de beste is die ik ooit gelezen heb, vanwege die beginzin.
Annie Schmidt vond de Napoleonbiografie van Presser de beste die ze ooit gelezen had. Toen ik hem aan haar ging voorlezen, vond ze er niets meer aan. Je moet dus je eigen voorkeuren wantrouwen. Ik vond Anmerkungen zu Hitler van Sebastian Haffner geweldig in 1978, zó beknopt, zó veel inzicht. Maar misschien denk ik er nu anders over. De enorm uitgebreide Hitlerbiografie van Volker Ullrichs van het afgelopen jaar was ook fascinerend.
Laat ik me dus tot mijn huidige smaak beperken.
Thorbecke wil het van Remieg Aerts vond ik schitterend, terwijl ik niet speciaal in politieke geschiedenis ben geïnteresseerd. Ik moet dus meegesleept zijn in dat leven door de auteur. Ik had dat in iets mindere mate bij Leven, werk en roem van Gerbrandt Adriensz. Bredero van René van Stipriaan. Maar die biografie vond ik enorm knap omdat hij zoveel interessants naar boven bracht, het werk van Bredero heel aandachtig analyseerde, terwijl er van het leven van Bredero maar heel weinig bekend is. Zeer meeslepend vond ik het levensverhaal van Jacob van Lennep door Marita Mathijsen. Zij leek wel verliefd te zijn op Van Lennep en wekte de indruk een persoonlijke relatie te hebben met alle personen die hij in zijn leven tegen kwam. Ze schrijft mooi, weet alles van zijn tijd en laat je zijn leven meebeleven.
Ik lees alle biografieën die uitkomen over Nietzsche en over Montaigne. Sue Prideaux schreef onlangs Ik ben dynamiet. Het leven van Nietzsche. Toen ik het las vond ik het goed, maar nu weet ik al niet meer waarom. Dat zegt wel wat.
Maar Hoe te leven of: een leven van Montaigne in één vraag en twintig pogingen tot een antwoord van Sarah Bakewell vond ik heel goed, zeer origineel qua opzet, mooi geschrevenen ik krijg nu al zin om het nog eens te lezen.
Groepsbiografiën vind ik ook een interessant genre. Sarah Bakewell schreef ook At the Existentialist Café, zeer lezenswaardig, maar ik vond Bart Slijpers: De Hemelbestormers. De revolutie van de Tachtigers veel beter. Kennelijk wil ik in een biografie een wereld en een leven binnendringen, genieten van een mooie stijl van schrijven en een originele kijk op de geportretteerde krijgen.
Ik wil zelf ook nog een biografie schrijven, die van de cabaretier Wim Kan en zijn onafscheidelijke vrouw Corry Vonk. Een zeer raadselachtige man die snel vergeten is maar die een hoogst interessant leven heeft gehad van hoge toppen en diepe dalen en in wiens leven en werk de politieke geschiedenis van Nederland van zijn tijd weerspiegeld wordt.
En dan heb ik nog een wens: ik zou graag een biografie lezen van de zanger Jaap Fischer zich noemende Joop Visser, omdat er behalve de man die de Sarphatistraat de mooiste plek van Europa vond, geen merkwaardiger persoon is dan hij.’
