Prince kreeg de muziek met de paplepel ingegoten. Nadat zijn ouders gescheiden waren, groeide hij op bij zijn vader, een jazz pianist. Tijdens de optredens van zijn vader, John ‘Prince Rogers’ Nelson, stond hij backstage en wilde hij maar een ding: in zijn voetsporen treden. Prince schreef zijn eerste liedje toen hij zeven was (‘Funk Machine), ondertekende op zijn negentiende een platencontract bij Warner Bross en veranderde op zijn vijfendertigste zijn naam in een symbool, om van dat platencontract af te komen. In 2001 recruteerde zijn vriend Larry Graham, roemrucht bassist van Sly and the Family Stone, hem voor de Jehovah’s Getuigen. Sindsdien wordt er op het toneel niet meer gevloekt en kan het je als inwoner van Chanhassen, Minnesota zomaar overkomen dat Prince voor je deur staat, met een Watchtower in de hand, want hij doet lustig mee aan de verspreiding van het Woord. Ondanks zijn 1 meter 55 is hij een niet onverdienstelijk basketbalspeler. En hij is een overtuigd veganist.
Voor de rest weten we eigenlijk niet zoveel over hem. Prince heeft een broertje dood aan biografen, ook als ze worden gedreven door pure bewondering voor zijn doen en laten, zoals in het geval van Matt Thorne. ‘As far as Prince is concerned, the only person who knows anything about this music is Prince. He was done with critics as early as 1982 and he never misses an opportunity to remind the lowly writer that he has little regard for anyone who spends the majority of their time at a desk,’ schrijft Thorne in zijn biografie. Zelfs de intimi, voormalige leden van The Revolution of The New Power Generation, zijn niet al te loslippig over His Royal Badness. Voor Thorne zat er dan ook niets anders op dan het werk van Prince als uitgangspunt te nemen, maar of hij het redt met een close reading van Kiss, Purple Rain of When Doves Cry? De kritieken zijn verdeeld. Mark Ellen merkt in The Observer op: ‘The first half of this chronicle is highly engaging, a mass of background colour that maps out his evolution […] This second act is slow going and could do with some deeper musical analysis.’ Mick Brown schrijft in The Telegraph: ‘Prince remains a mystery, which this book, in concentrating solely on his art, does little to solve. But if you’re as much a fan as Thorne, you’ll be in heaven.’ Steve Jelbert is in The Independent minder te spreken over de biografie van Thorne: ‘Prince is not boring, but this book is, extraordinarily so.’
Prince. A Celebration
Matt Thorne
Uitgeverij Faber & Faber
ISBN 9780571273492
Verschenen oktober 2012
