Bij Clinton Heyling draait het om de muziek, niet om het leven van de muzikant. Hij heeft zestig pagina’s nodig om de getroebleerde jeugd van Bruce Springsteen te beschrijven en bewijst enige lippendienst aan de eerste bandjes die the Boss heeft opgericht. In de resterende driehonderd pagina’s weidt hij vervolgens uit over het hoofdthema van zijn popbiografie: de symbiose tussen Springsteen en de E Street Band, resulterend in meesterwerken als Born To Run, Darkness On The Edge of Town en The River. Heyling geeft daarmee ook zijn muzikale voorkeur in het oeuvre van Springsteen aan: het is hem om de ‘glory days’ te doen, de periode tussen 1972 en 1987.
Heyling beschrijft Springsteen als een obsessieve controlefreak en een pain in the ass in de studio, die de zakelijke kant van zijn carrière in het begin verwaarloosde, maar gaandeweg het klappen van de zweep leerde kennen. Op zich is dat verhaal bekend. De breuk met Mike Appel, zijn producer van het eerste uur, is in alle openbaarheid in de rechtzaal uitgevochten. Appel liet Springsteen een wurgcontract ondertekenen – op de motorkap van een auto in een parkeergarage, zo gaat het verhaal. Springsteen committeerde zich niet alleen aan beroerde royalties, maar had met zijn krabbel ook vrijwillig afstand gedaan van zijn publicatierechten. Heyling legt veel meer de nadruk op de artistieke kant van het conflict. Born to Run was een ‘make-or-break album’, de eerste twee – Greetings form Asbury Park en The Wild, The Innocent and The E Street Shuffle raakte CBS Records aan de straatstenen niet kwijt. Springsteen weigerde concessies te doen aan zijn legendarische geschaaf aan nummers, hoezeer de band op dat moment ook platzak was, hetgeen Appel tot wanhoop dreef. De getormenteerde producer – die aan de wieg heeft gestaan van het succes van Springsteen, maar bij de doorbraak van Born To Run aan de kant werd gezet – heeft het jaren later nog steeds over de ‘tedious, strained, many times completely unproductive or counter-productive, emotionally upsetting, juvenile recording sessions.’ Springsteen wenste, bij wijze van compromis, geen live album op te nemen en stelde de productie van zijn volgende album, Darkness on the Edge of Town, vanwege het juridische gesteggel met Appel uit. Alleen het succes van weggevertjes als Because the Night, uitgevoerd door Patti Smith, bracht brood op de plank en hield de band bij elkaar.
Het perfectionisme van Springsteen, zo stelt Heyling, belooft nog wat voor de toekomst. Menige opname is alsnog op Tracks (1998) en The Collection (2010) verschenen, het ‘restmateriaal’ van Darkness on the Edge of Town vond op The Promise (2010) een goede bestemming, maar de prullenbak is nog steeds niet geleegd. The Boss blijft kritisch op zichzelf, hoezeer de fans ook vragen om meer. E Street Shuffle. The Glory Days of Bruce Springsteen & E Street Band is dan ook op de eerste plaats het verhaal van een artistieke worsteling, ‘how and why certain tunes made the cut while others were either gifted away or relegated to later ‘lost hits’ albums,’ aldus Peter Roche in zijn recensie van het boek voor Examiner.com.
E Street Shuffle. The Glory Days of Bruce Springsteen & The E Street Band
Clinton Heylin
Uitgeverij Constable and Robinson
ISBN 9781780335797
Verschenen november 2012
