Achtung Baby is het ‘belangrijkste album in de muziekgeschiedenis’, dat vinden de samenstellers van het boek U2 terug in Berlijn. Thilo Schmied is geluidstechnicus en talentscout in Berlijn, Dirk Timmerman brand en merchandising manager in België. Geen grotere fans van de Ierse rockband dan deze twee mannen.
Elk jaar is er wel een album dat een mooi rond getal aantikt. Reden voor een feestje dat meestal uitdraait op een geremasterde versie of een jubileumtournee. En dan maakt een blad als OOR een kloeke special, zoals rond de veertigste verjaardag van U2’s debuutalbum Boy. Fans wandelen naar de winkel. Niks mis mee.
Eind vorig jaar verscheen Stop Making Sense na veertig jaar voor de tweede keer in de bioscoop. Bijzonder? Zeker weten! De concertfilm van The Talking Heads bleek na vier decennia nog altijd sensationeel. En de band heeft er sinds de reprise vele duizenden fans van een nieuwe generatie bij.
Herijking
Begin jaren tachtig. U2 uit Ierland en Simple Minds uit Schotland waren de new kids on the block, met baanbrekende albums als War en Sparkle in the Rain. Voor Jim Kerr en zijn maatje Charlie Burchill was de creatieve rek er na 1985 goeddeels uit. Dat lot dreigde ook voor U2; na Rattle & Hum (1988) leek de koek op.
Ophouden of herijking was het devies. Het werd het laatste en dat vond met nieuwe ideeën, plaats in de vermaarde Hansa studio’s in Berlijn. Bono schrijft in zijn autobiografie: “Het was pure arrogantie om te denken dat we iets zouden creëren op het niveau van David Bowies Low of Heroes.”
Beelden van het scheppingsproces, op youtube te vinden, laten zien hoe Bono al scattend naar melodieën zoekt en zingend akkoorden benoemt en hoe de band gezamenlijk richting zoekt en vindt en de liedjes geleidelijk aan vorm krijgen.
It’s okay
Maar U2 terug in Berlijn gaat niet over het album, of over U2. Het leeuwendeel van het boek bestaat uit herinneringen van ongetwijfeld devote fans die Schmied en Timmerman her en der hebben verzameld. Het idee lijkt veel op dat van filmmaker Baillie Walsh, die zo’n tien jaar geleden met Springsteen & I een innemende film maakte over de relatie tussen Bruce Springsteen en zijn fans. Dat leverde intieme en prachtige verhalen op, waaronder dat van Julia, die met een universitaire graad op zak als vrachtwagenchauffeur door Ohio koerst en naar Nebraska luistert. Waarom? “He tells me it’s okay,” verwijzend naar haar held.
Guinness
Maar deze aanpak werkt in dit boek niet. Daarvoor zijn de verhalen, die zeker niet minder persoonlijk zijn, te weinig interessant. Zoals dat van Steve de Brock: “Ik ben Steve de Brock en ik werk in de haven van Zeebrugge. Ik ben al meer dan 30 (sic) jaar fan van U2. Mijn ouders hadden thuis een cd van U2. Na een eerste beluistering was ik meteen verliefd op de muziek van Bono & Co en dat ben ik nog steeds.” Hij vertelt verder over zijn verzameling U2 zonnebrillen en z’n T-shirt. Zijn droom is om Guinness te drinken in zijn eigen mancave, samen met Bono.
Leuk voor Steve dat zijn verhaal nu in een boek staat. En voor al die andere fans, met gelijkluidende verhalen; het soort verhalen die niet misstaan in de schoolkrant van de middelbare school. Maar zijn die ook leuk voor de lezer, die geïnteresseerd is in muziek? Nee. Na een aantal bladzijden wordt het gebabbel saai en uiteindelijk vervelend.
Cadeau
Het maakt nieuwsgierig, als twee profs uit de muziekindustrie zo stellig zijn over het belang van dit album. Waarom dat zo is, laten ze aan de fans over; fans van U2 moeten het daarom doen met de verhalen van collega fans. Dat is natuurlijk sympathiek. Maar in dit boek, dat ook wat knullig is vormgegeven, is hun de kunst van het bewonderen niet gegeven.
Dat de uitgever nieuwe abonnees van OOR een exemplaar cadeau geeft is handig. Maar heeft iemand van dat serieuze muziekblad het toevallig ook opengeslagen?
U2 terug in Berlijn
Thilo Schmied & Dirk Timmerman
Uitgeverij Spectrum
ISBN 978 90 00 39273 5
Verschenen 22 februari 2024
Bestelinformatie
Bestel als paperback bij bol.com (€ 24,99)
