Ariel Sharon, de bekeerling

Voor David Landau was 17 februari 2001, toen Ariel Sharon gekozen werd tot premier van Israël, een zwarte dag. De linkse journalist vreesde dat met de “bulldozer” van Likoed de kansen op een duurzame vrede in het Midden-Oosten voorgoed verkeken waren. Sharon, zoon van Russische zionisten, spendeerde de ene helft van zijn leven aan het leger en de andere aan de politiek. Hij werd op zijn veertiende lid van de Haganah, de paramilitaire ondergrondse in Palestina (toen nog onder Brits mandaat). In 1973  groeide hij uit tot de held van de Jom Kipoeroorlog. Dat heldendom ging met de nodige mythevorming gepaard, hetgeen tegen het zere been was van de strijdmakkers die zonder borstklopperij in de anonimiteit verdwenen. “If Yom Kippur was Israel’s Pearl Harbor, Sharon was its MacArthur: arrogant, swashbuckling, manipulative, loved or hated, always controversial, master of self-promotion, contemptuous of his superiors,” schrijft Landau in zijn biografie, Arik. The Life of Ariel Sharon. Zijn wapenbroeder en politieke opponent Yitzak Rabin vertrouwde hem toe: “Everyone knows you’re a superb military man. Your trouble is, though, that people tend to believe you’re not a decent human being.” Sharon ontpopte zich onder Menachem Begin als de kampioen van het nederzettingenbeleid op de Westbank en werd als Minister van Defensie in diens tweede kabinet verantwoordelijk gesteld voor het bloedbad bij Sabra en Shatila tijdens de Eerste Libanonoorlog van 1982. Time beweerde dat Sharon persoonlijk opdracht had gegeven tot de slachting, maar moest die beschuldiging rectificeren. Na zijn bezoek aan de Tempelberg tijdens de verkiezingscampagne in 2002 brak de Tweede Intifada uit – zo gehaat was Ariel Sharon onder de Palestijnen.

Deze hardliner verbaasde vriend en vijand met zijn toespraak voor de Knesset op 26 oktober 2004, waarin hij de eenzijdige terugtrekking van het Israëlische leger van de Gazastrook aankondigde. “I am going to make every effort to reach a political settlement of the conflict…I also happen to think that the idea that we can continue to hold three and a half million Palestinians under occupation — you can bridle at the words, but that what it is, occupation — that it is bad for Israel, bad for the Palestinians, bad for our economy. We need to free ourselves from control of over three and a half million Palestinians whose numbers are rising all the time. We have to reach a political settlement.” Israël was deze vredespolitiek aan zichzelf verplicht. “I am deeply convinced in the depths of my soul and with my entire intellect that this disengagement will strengthen Israel’s hold on territory vital to its existence. Israel aspires to be a model of democracy. It cannot live with this reality indefinitely. The disengagement plan opens the gate to a different reality.” David Landau vreesde toentertijd dat de kolonisten een burgeroorlog zouden ontketenen. “You worry too much,” repliceerde Sharon, en kreeg gelijk. De ontruiming vond, zonder noemenswaardige incidenten, in acht dagen plaats.
In januari 2006 werd Sharon door een zware beroerte getroffen. Hij zou niet meer uit zijn coma ontwaken. Ariel Sharon overleed op 11 januari jongstleden in het Sheba-ziekenhuis nabij Tel Aviv.

Arik. The Life of Ariel Sharon
David Landau
Random House Usa Inc
ISBN 9781400042418
Verschenen januari 2014

Bestelinformatie

Bestel hier als hardcover bij bol.com (€ 24,99)

Reviews

John Reed in Financial Times

Links

David Landau in The New York Times