The Rolling Stones bestaan anno 2022 nog altijd, maar Charlie Watts, het kloppend hart van de band, zit niet meer achter die kleine drumkit. Paul Sexton, journalist voor onder meer de BBC en The Times, schreef de geautoriseerde biografie. Hij laat zich vooral kennen als fan.
Aimabel
Charles Robert Watts (1941 – 2021) is misschien wel de meest aimabele man uit de rockhistorie. Iedereen die zijn pad kruiste herinnert zich hem als oprecht vriendelijk, beleefd en geïnteresseerd. De in Londen geboren gentleman was een excentrieke kunstliefhebber die zich, wanneer ie maar kon, terugtrok op het platteland samen met Shirley Sheperd, de liefde van z’n leven. Hij kleedde zich stijlvol, liet zijn schoenen op maat maken en sorteerde zijn sokken op kleur.
Hij was ook een zeer loyaal Stones lid en committeerde zich 60 jaar aan een rockband, terwijl hij eigenlijk een jazzdrummer was. Watts moest keer op keer overgehaald worden om mee op tournee te gaan, om dan steeds mopperend toe te geven aan de smeekbeden van Mick Jagger. Maar dankzij die wereldtournees, vooral van de laatste 25 jaar, kon hij zijn landhuizen, auto’s (hij had geen rijbewijs), verzamelingen antieke voorwerpen, honderden Arabische paarden (de grote hobby van zijn vrouw) bekostigen. Ondanks zijn status van superster bleef hij zichzelf: ‘Geld en roem hebben me niet veranderd, wel de manier waarop mensen mij benaderen.’
Midlife crisis
Sexton sprak met een legioen aan vrienden, bekenden en intimi waaronder Watts’ echtgenote, hun dochter Seraphine en zijn kleindochter Charlotte. En natuurlijk The Stones zelf. Het zijn mooie, liefdevolle herinneringen en verhalen die hij chronologisch heeft opgetekend. Veel is al bekend, zoals de ‘Exile’ periode, de ruzie voor en tijdens Dirty Work en de totstandkoming van kliekjesplaat Tattoo You, zoals Mick Jagger, Keith Richards, Bill Wyman én Jools Holland al eerder hadden verteld.
Maar dit is het verhaal van The Stones, vanuit het perspectief van de introverte drummer. En dan vraag je je toch af waarom Sexton voor een Jagger-citaat koos als titel voor zijn boek (afkomstig van het live album Get yer Ya Yas out!). Het was aardig geweest als ie dat had toegelicht. En als je het dan toch over dát album hebt, de hoes in het bijzonder, is dat niet Watts op een manier die alles is wat hij niet was: uitbundig en clownesk? Waarom deed de drummer dat? Hij was toch van huis uit ontwerper met een verfijnde smaak?
En waar Keith Richards zijn verslaving tot vervelens toe beschrijft in zijn autobiografie Life, zo wordt Watts’ donkere periode nogal omfloerst beschreven. Het woord heroïne wordt niet genoemd. En dat is opmerkelijk want deze episode kostte hem bijna zijn huwelijk en zelfs zijn leven. Sexton citeert zijn held die het zelf een ‘midlife crisis’ noemt, een understatement.
Beroerde vertaling
De rode draad in dit boek is Watts’ neiging om zijn talent te bagatelliseren. Hij vond zich, we spreken begin jaren zestig van de vorige eeuw, niet goed genoeg om in de jazzband Blues Incorporated te spelen en schoof daarom Ginger Baker, éen van zijn beste vrienden, naar voren. Die bescheidenheid, een leidmotief in zijn leven, was op zijn minst nogal overdreven. Want hij was best goed. Een mooi bijvoorbeeld hiervan is de anekdote van producer Chris Kimsey over het nummer Some Girls. Hij vertelt hoe dit na een lange jamsessie uiteindelijk resulteerde in een versie van vijftien minuten. Het mes er in dus, om het van voor naar achter en weer terug, knippend en plakkend terug te brengen tot een minuut of vier. Jagger had eindeloos veel coupletten gezongen.
‘Welke wil je er in hebben, Mick?’, wilde Kimsey weten. “Oh, kies jij maar.” Maar dat kon alleen als de drummer een kwartier lang precies hetzelfde tempo aan hield. Zo strak speelde Charlie.’
Jammer genoeg wordt het aan het einde een beetje saai als de biograaf vertelt hoe vrijgevig Charlie Watts was met een pagina’s lange opsomming van kostbare cadeaus die hij aan vrienden schonk.
Maar wat dit boek onderuit haalt is de beroerde vertaling. Behalve taalfouten, stilistische missers en woorden die missen, staan er nogal wat kromme zinnen in. Dat begint al met het voorwoord van Keith Richards waarin we lezen:
‘Charlie was een aanwezigheid, een persoonlijkheid, en wanneer je bij hem was, was dat je van het.’
Voor fans biedt Charlie’s good tonight vermoedelijk een aantal aardige anekdotes en is het best een leuk boek, maar Charlie Watts, drummer van The Greatest Rock’n Roll Band in the World, had ook een respectvolle Nederlandse vertaling verdiend.
Charlie’s Good Tonight
Paul Sexton
Harper Collins
ISBN 9789402711196
Verschenen in oktober 2022
Bestelinformatie
Bestel als paperback bij bol.com (€ 22,99)Bestel als ebook bij bol.com (€ 13,99)
