Je bent iemand die denkt dat een biograaf in de toekomst wel een wetenschappelijk onderzoek naar je leven zal instellen. Want ondanks je geboorteland, je moeder… of dankzij je vader en zijn kruiwagens… of als je niet met A was getrouwd of B tijdig had verlaten… Je bent een Nobelprijswinnaar, een Grote Schrijver, het Feministisch Wonder van Iran, de Gewone Koreaan die de Kims op de Knieën Dwong.
Je emailt al sinds eind jaren 80. Je gebruikt al twintig jaar Facebook voor discussies onder vrienden en geestverwanten. Je bewaart al je foto’s van feesten of misstanden keurig in de cloud.
En dan opeens is alles weg. Google en Facebook hebben je account geblokkeerd en ‘verwijderd’, zeg maar: vernietigd. Terughalen is onmogelijk.
‘That’s what happened to a mother in Colorado whose 9-year-old son used her old smartphone to stream himself naked on YouTube, and a father in San Francisco whose Google account was disabled and deleted because he took naked photos of his toddler for the doctor.’
Kashmir Hill deed verslag van hun rampzalige ervaringen in The New York Times ‘and as I talked to these parents, who were stunned and bereft at the loss of their emails, photos, videos, contacts and important documents spanning decades, I realized I was similarly at risk.’
Want ook Hill heeft kinderen.
‘If I were suddenly cut off from any of these services, the data loss would be professionally and personally devastating… Heading into 2023, I set out to excavate everything I was storing on every service, and find somewhere to save it that I had control over.’
Hill is een gewone, professionele journalist, (nog) geen biografiewaardig individu. Ze ontdekt dat de grote jongens in Silicon Valley al zo’n tien jaar begrijpen dat sommige mensen thuis kopieën willen hebben van hun teksten en beelden. Zo ontstond onder Google-ingenieurs het Data Liberation Front en bij diverse diensten zoals Facebook de Take Out optie. Je moet maar weten dat die optie bestaat, wanneer je op sterven ligt en nadenkt over al die briljante emails die je 27 jaar uitwisselde met je geniale collega-Nobelprijswinnaar X. Oké, X zal ze ook wel bewaard hebben, maar of en hoe, dat weet je niet zeker. En misschien gelooft X niet in biografieën, is hij/zij met Sigmund Freud van mening: ‘Iemand die biograaf wordt, verplicht zich tot leugens, onder het tapijt schoffelen, gehuichel, dingen mooier voorstellen, en zelfs tot het verstoppen van zijn onbegrip, want de biografische waarheid is onbereikbaar, en zelfs voor iemand haar zou hebben, is ze onbruikbaar,’ heet het in een brief van het genie uit Wenen van 31 mei 1936.*
Wij weten inmiddels wel beter, omdat biografieën al lang geen verhalen over een soort heiligenlevens meer zijn. Maar briefwisselingen, zelfs tussen intellectuele dikke vrienden, bevatten meestal toch nog wat schroom, voorzichtigheid, diplomatie. Je kunt zelfs als beste vriend of vriendin niet alles zeggen. Dus hoe gaat dat tussen Nobelprijswinnaars per email?
Ik heb geen ruimte op mijn laptop om voor deze website te experimenteren met de Take Out optie van de tientallen diensten die deze aanbieden. Maar sinds iemand een bundel wil samenstellen van mijn essays en columns, ben ik zeer verontrust over mijn emails. Want het aantal mensen dat aan de toekomst denkt en voor de zekerheid teksten e.d. downloadt is miniem op een wereldbevolking van enkele miljarden. Vertrouw niet op je vriend, geestverwant, uitgever, universiteit of collega!
Hill:
‘According to a Google company spokesman, 50 million people a year use Takeout to download their data from 80 different Google products, with 400 billion files exported in 2021. These people may have had plans to move to a different service, simply wanted their own copy or were preserving what they had on Google before deleting it from the company’s servers.’
En nu komt het. Hill:
‘I just pressed a button and a couple of days later got my data in a three-file chunk, which was great, though some of it, including all my emails, was not human-readable. Instead, it came in a form that needed to be uploaded to another service or Google account.
En dat was precies waarvoor ik al bang was. Je blijft dus afhankelijk van iets op het internet om je emails terug te lezen. En heeft dat iets of het internet wel het eeuwige leven zoals papieren brieven?
Ik reken er niet op.
Bron: New York Times
