Op 31 mei 2011 hield Amy Winehouse het voor gezien. Ze had genoeg van de Rehab die haar muzikale carrière uit het slop moest halen en verliet – tegen alle doktersvoorschriften in – de ontwenningskliniek. Winehouse bereidde zich, tamelijk sober voor haar doen, voor op de Europese tournee die ze in het verschiet had, al ging het mis tijdens de try out op 12 juni in de Londense 100 Club. De warming up voor familie en vrienden bezorgde haar de nodige plankenkoorts, wodka moest het zenuwgestel bedaren. Intimi waren getuige van een ‘acceptabel’ concert maar wisten door haar kennelijke staat van dronkenschap hoe laat het was. De 20.000 fans in Belgrado waren zes dagen later minder vergevingsgezind. Op 18 juni 2011 strompelde ze het toneel op, hield zich met moeite staande achter de microfoon en zong nauwelijks een noot mee met Tears Dry On Their Own. Dat moest het publiek voor haar doen. De noten die ze wel meezong, klonken behoorlijk vals. Ze werd bespot en uitgejoeld, totdat de stage manager het concert vroegtijdig afbrak.
‘Amy’s career ended in Belgrade,’ schrijft Howard Sounes in zijn biografie Amy, 27. De toernee werd afgeblazen en Amy Winehouse keerde huiswaarts. Op youtube bekeek ze de amateurfilmpjes van haar publieke afgang in Belgadro. ‘She was taking it quite seriously. She was like, ‘Aw, f…, what did I do?’ vertrouwde Reg Travis – haar laatste vriendje – aan Howard Sounes toe. Op 23 juni trof haar bodyguard haar dood aan in haar appartement in Camden, Londen. Verschillende vrienden hadden haar oproepen gemist, getuige de display van hun mobieltjes. Niemand was bereikbaar in de avond van haar overlijden.
Ook die eenzaamheid deelde ze met de meeste leden van 27 Club. Brian Jones, Janis Joplin, Jimi Hendrix, Jim Morrison en Kurt Cobain stierven moederziel alleen. Sounes betrekt hun levens in dat van Amy Winehouse. Allen bereikten ze slechts de leeftijd van 27, hadden naam gemaakt in de muziekindustrie, maar lagen ook overhoop met hun roem van popster. Jones was vanwege zijn onhandelbare gedrag door de Stones ontslagen, The Doors wilden – na L.A. Woman – zonder Morrison verder en Hendrix kreeg tijdens zijn laatste optreden in Duitsland een fluitconcert.
De kritiek heeft iets tweeslachtigs over Amy, 27. Nigel Jones van The Spectator wijst Howard Sounes er minzaam op dat er genoeg popmuzikanten zijn die hun zevenentwintigste verjaardag wèl hebben overleefd – de overige vijf Stones, bijvoorbeeld – zodat de kalenderwijsheid van de 27 Club iets esoterisch krijgt. Jones smult desalnietemin van het eindresultaat, ‘this memento mori of a dangerous age, when the fun was always lapped by a darker margin, is a gruesomely enjoyable read.’ Dorian Lynskey van The Observer is onder de indruk van de biografie van Amy Winehouse, maar kan weinig waardering opbrengen voor het clubgedeelte van het boek. ‘The terrifying randomness of life is enough to make misty notions of echoes, premonitions and the movement of Saturn seem comforting,’ schrijft hij in zijn review, ‘but Sounes is too diligent to trade facts for fancy, so he has produced a bizarrely self-thwarting book that represents the gradual, chronic suicide of an author’s own premise.’
Amy, 27
Howard Sounes
Hodder & Stoughton General Division
ISBN 9781444758481
Verschenen juli 2013
Bestelinformatie
Bestel hier als paperback bij bol.com (€ 18,99)
Bestel hier als hardcover bij bol.com (€ 19,49)
